χαράκις

ἡ, Α

(κατά τον Ησύχ.) «τιθύμαλλος».

[ΕΤΥΜΟΛ. < χάραξ, -ακος + κατάλ. θηλ. -ις, -εως (πρβλ. πόλ-ις), πρβλ. και χαρακίτης].